Maandelijks archief: juni 2012

Opgeven is een optie

Afbeelding

Mijn eerste Alpe d’HuZes heb ik ervaren als een indrukwekkende combinatie van sport en emotie. Ik ben in de dagen voorafgaand aan het evenement drie keer naar boven gefietst en heb groot respect gekregen voor diegenen die meerdere malen achter elkaar de berg beklommen. Op de grote dag zelf maakte ik me nuttig in het verzorgingsteam. Velen bereikten moe maar voldaan de top, maar er waren ook deelnemers die over hun top binnenkwamen. Deze laatste groep had naar mijn mening beter naar hun lichaam moeten luisteren dan naar ‘opgeven is geen optie’, het motto van de Alpe D’HuZes.

 

En dan de vraag of dit een goed motto is als je getroffen wordt door kanker of een andere slepende ziekte? Het lijkt erop dat degenen die opgeven de verliezers zijn en diegenen die soms tegen beter weten in doorgaan de winnaars. Als je te horen krijgt dat je kanker hebt dan kom je in een medische molen terecht met allerlei behandelingen die in eerste instantie genezing als doel hebben. Maar bestraling, chemokuren en hormonen bestrijden niet alleen de kankercellen maar ook gezonde cellen. Soms slaat de behandeling aan en soms niet; het lijkt een loterij waarbij je geluk moet hebben.
Om alle behandelingen te ondergaan is wilskracht en moed nodig, maar vooral vertrouwen op de goede afloop. En als een behandeling niet aanslaat, ga je dan toch door omdat opgeven geen optie is?

 

Ik denk dat het belangrijk is dat zorgverleners ook oog hebben voor diegenen voor wie opgeven wel een optie is, die alles gegeven hebben maar die niet beter zullen worden. Dat zijn de mensen die keuzes moeten maken voor het leven. Wat wil je nog doen in de resterende tijd, met wie wil je die doorbrengen, hoe wil je waardig afscheid nemen en hoe wil je waardig sterven? Mensen die ‘opgeven’ moeten hierin beslissingen nemen en daarbij kan de zorgverlener hulp en steun bieden.

 

Ergens op de berg stond een ander motto geschilderd: ‘als je niet meer kunt, heb je alles gegeven’. Dat motto geldt voor alle mensen die niet beter worden en die geen uitzicht hebben op een waardig leven. Dan is opgeven wel degelijk een optie, maar ook een moeilijke keuze.

 

 

Opzien tegen een berg – deelname aan de Alpe d’ HuZes

Afbeelding

Ik vertrek dit weekend naar Frankrijk om komende week met een groep van school de Alpe d’Hues te beklimmen. En dan niet één keer maar meerdere keren. Dit alles om het onderzoek naar de voorkoming en genezing van kanker te sponsoren.

Ik ben niet geheel onervaren. Vorig jaar ben ik de berg tijdens mijn vakantie opgegaan, in mijn eentje op een gehuurde fiets. Het is voor mij een bijzondere berg, niet alleen omdat het een lange steile beklimming is, maar vooral door wat de berg met je doet. De beklimming is voor veel deelnemers een strijd in het hoofd om het verdriet de baas te kunnen, en een strijd met het lichaam omdat de berg zo zwaar is.

 

Het evenement Alpe d’HuZes staat voor mij symbool voor de moeilijkheden in het leven. De meeste deelnemers hebben te maken gehad met kanker. Sommigen hadden de ziekte zelf en bij anderen werden familieleden of vrienden erdoor getroffen.
Voor een niet-wielrenner als ik begint de berg al meteen zwaar. Je denkt dat je het nooit gaat redden want je ziet alleen de lange weg die je nog te gaan hebt. Dan komt het middenstuk, minder steil en dus makkelijker begaanbaar. Maar dan komt het laatste stuk. Dat is loodzwaar omdat het steil is, omdat het eind onbereikbaar ver in zicht is en omdat je moe bent, uitgeput. Dat is het moment dat alles in je wil stoppen en dat je het niet meer ziet zitten.
Wat is het dan goed als er een andere fietser naast je komt rijden die ziet hoe moeilijk je het hebt. Die aanbiedt om een stukje samen te fietsen, die je even een duwtje in de rug geeft zodat je weer verder kan.

 

Zo is het ook bij rouw en verdriet. Er zijn steeds momenten dat je mensen nodig hebt om weer verder te komen. Mensen die je op het juiste moment een steuntje, schouderklopje of omhelzing geven. Ook als zorgverlener is het belangrijk om te zien wat nodig is om steun te bieden als mensen het moeilijk hebben. Dat zijn de onbetaalbare momenten die het verschil maken.