Betutteling voor de start

Afbeelding

Ik heb opnieuw mee gedaan aan de Alpe d’Huzes. Het was weer een geweldig feest met heel veel enthousiaste mensen die op hun eigen wijze een bijdrage leverden aan het Koningin Wilhelmina Fonds. Bijvoorbeeld door de berg op te fietsen, te rennen, te wandelen of door onderdeel te zijn van de omvangrijke vrijwilligersorganisatie. Op de berg is er een hartverwarmend saamhorigheidsgevoel en worden de talrijke emoties soms gedeeld met wildvreemde mensen. De onderlinge steun is geweldig en niemand hoeft alleen te klimmen. Er staan langs het hele traject supporters die de sporters naar boven praten of zingen en soms diegenen die stil dreigen te vallen een stukje de berg op duwen.

 

Om mee te kunnen doen moeten er verschillende hobbels worden genomen. Zo zijn naast de reis- en verblijfkosten een inschrijfgeld van 125 euro nodig en de verplichting om 2500 euro per deelnemer aan sponsorgeld in te brengen. Dit jaar kwam er een hobbel bij: de verplichte sportkeuring. Alle deelnemers moesten een verplichte keuring ondergaan die afhankelijk van de leeftijd kon oplopen tot 150 euro. Met 8000 deelnemers praten we hier over een totaal bedrag van een miljoen euro die niet ten goede kwam aan het goede doel maar aan de keuringsartsen.

 

Ik had om meerdere redenen grote moeite met deze verplichting:
• Het kost deelnemers veel geld
• Het geeft voornamelijk schijnzekerheid
• En het meest schrijnende: het is betuttelend.
Er wordt blijkbaar verondersteld dat we geen verantwoording voor ons eigen lichaam kunnen nemen. En waarschijnlijk wil men zich indekken tegen mogelijke klachten. Maar als het zo doorgaat, moeten we dan straks bij de aanschaf van een fiets, sportschoenen of zwembroek een keuringcertificaat aan de winkelier kunnen overleggen?

 

Het zou veel beter zijn als mensen leren om naar hun lichaam te luisteren. Iemand die ongetraind de Alpe d’Huez op wil komt er tijdens de eerste beklimming al achter dat zes keer omhoog op een dag te hoog gegrepen is. De doelstelling naar beneden bijstellen is dan de beste optie; hierbij neemt men verantwoording voor de eigen gezondheid.

 

Maar ik had regelmatig getraind en ik voelde me gezond. Er was dan ook geen haar op mijn hoofd die erover dacht om mijzelf te laten keuren. Ik voorzag enige discussie met de organisatie maar tot mijn geruststelling werd er bij de start nergens naar gevraagd. Niet gehinderd door een ontbrekend keuringscertificaat heb ik mijn doelstelling voor 2013 in goede gezondheid kunnen behalen: in een rustig tempo heb ik twee keer de top bereikt.